ในตอนท้ายที่ เดวิด เบ็คแฮม ก่อนจะย้ายไปอยู่เรอัลมาดริด เขาอยู่ในสโมสรที่ดีเยี่ยม แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด อาชีพนักเตะของเขากำลังไปได้ดี ยิงประตูได้ฤดูกาลละ 12-15 ประตู ทุ่มสุดตัว แต่ความทุ่มเทอย่างนั้นไม่มีอีกแล้ว เมื่อไม่มีความทุ่มเท เขาก็หมดโอกาสที่จะเป็นนักเตะชั้นยอด พนันได้เลยว่าเมื่อเปลี่ยนไปอย่างนี้ เขาไม่มีวันไปถึงระดับที่คุณจะเรียกว่าเป็นนักเตะที่แท้จริง
เดวิดเริ่มเปลี่ยนไปตอนอายุ 22-23 ปี เขาเริ่มตัดสินใจหลายๆอย่างที่ทำให้เป็นเรื่องยากที่เขาจะพัฒนาต่อไปเป็นนักฟุตบอลที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง นั้นแหล่ะคือสิ่งที่ผมผิดหวัง ผมไม่ได้โกรธหรือเกลียดกัน สำหรับผมมันเป็นแค่ความผิดหวัง น่าเศร้า ผมได้แต่มองเขาแล้วคิดในใจว่า ‘เดวิด แกทำอะไรอยู่นะลูก’
ฤดูกาลสุดท้ายของเดวิดที่ยูไนเต็ด ฟอร์มการเล่นของเขาตกลงไปและพลังความทุ่มเทลดต่ำจากเดิมที่เคยมีให้เกินร้อย
การแข่งขันที่สร้างความฮือฮา เอฟเอคัพ รอบ 5 กับอาร์เซนอลที่สนามโอลด์ แทรฟฟอร์ด ในเดือนกุมภาพันธ์ 2003 นัดนั้นเราแพ้ไป 2-0 ซึ่งความผิดในเกมนั้นคือ เดวิด ไม่ยอมถอยมาช่วยแย่งบอลคืนจากซิลแวง วิลตอร์ด ซึ่งทำประตูที่ 2 ให้อาร์เซน่อล และแน่นอนหลังเกมส์ ผมปราดไปทีตัวเชา เท้าข้างหนึ่งผมเตะรองเท้าสตั๊ดหนึ่งข้าง มันลอยไปโดนเบ้าตาเขาอย่างจัง แน่นอน เขาลุกขึ้นหาผม แต่ลูกทีมคนอื่นห้ามไว้ “แกทำให้เราต้องผิดหวัง จะเถียงอะไรก็ว่ามา”
เรื่องนี้กลายเป็นข่าวใหญ่พาดหัวในหนังสือพิมพ์วันถัดมา ช่วงนั้นเองที่ผมบอกกรรมการบริหารว่าเดวิดต้องไปจากทีม แน่นอนกรรมการรู้จักผมดีและคุ้นเคยกับสิ่งที่ผมพูด วินาทีที่นักเตะแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดคิดว่าตัวเองใหญ่กว่าผู้จัดการทีมนักเตะคนนั้นต้องออกไป ผมมักพูดว่า ‘เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้จัดการทีม ไม่มีอำนาจก็ไม่มีสโมสร ปล่อยนักเตะดูแลเมื่อไหร่ ก็เป็นเรื่องเมื่อนั้น’
ผมไม่สงสัยเลยว่าเดวิดคงคิดว่าเขาใหญ่กว่า อเล็กซ์ เฟอร์กุสัน ซึ่งไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นอเล็กซ์เฟอร์กุสัน หรือช่างประปาหรือใครก็ตาม มันไม่เกี่ยวกับชื่อ อำนาจการควบคุมต่างหากที่สำคัญ คุณปล่อยนักเตะมาเป็นใหญ่ในห้องแต่งตัวไม่ได้ มีคนเคยลองมาแล้วหลายราย ศูนย์รวมอำนาจการควบคุมทีมอยู่ที่ผู้จัดการทีม ที่เดวิดทำถือว่ารถหาที่ชัดๆ
📖หนังสือ : อัตชีวประวัติ อเล็กซ์ เฟอร์กุสัน
📍ประวัติการทำงานของบุคคลที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้จัดการทีมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวงการฟุตบอลอังกฤษ